Włodawa na Roztoczu

karpacz

zakopane

darlowo

darlowko

bieszczady

Włodawa – miasto w północno-wschodniej części województwa lubelskiego nad rzeką Włodawką i Bugiem przy granicy z Białorusią. Miasto nie jest małe bo posiada, aż około 14 000 mieszkańców.

We Włodawie istnieje wiele pokaźnych obiektów takich jak barakowy Kościół św. Ludwika, Wielka Synagoga, Cerkiew oraz Czworobok jest o budowla jak sama nazywa w kształcie kwadratu z dziedzińcem w środku.

Na początku osady w miejscu tego starego miasta sięgają 10 wieku. Był tu prawdopodobnie gród ruski, strzegący wyprawy przez Bug, wzmiankowany po raz pierwszy w 1242 roku. W trzynastowiecznych archiwach Włodawa przypominiana jest jako specyficzny teren handlowy, położony na szlaku z Brześcia Litewskiego do Lublina (komora celna), słynący z jarmarków koni i bydła. W XIV w. wraz z odłamem Rusi Halicko-Wołyńskiej wsi znalazła się w granicach Wielkiego Księstwa Litewskiego od 1566 r. — województwo brzeskolitewskie. W 1475 roku dobra włodawskie zabrali od wielkiego księcia Kazimierza IV Jagiellończyka książęta Michał i Aleksander Sanguszkowie, którzy stworzyli we Włodawie drewniany zamek. Przed 1525 r. staraniem Sanguszków Włodawa dostała prawa miejskie, zaakceptowane w 1540 roku. Pod zakończenie XVI wieku właścicielem miasta został wyznawca kalwinizmu Andrzej Leszczyński, wojewoda brzeskokujawski. Miejscowość szybko została silnym miejscem protestantyzmu, w którym osiedlali się przybysze z Czech, Moraw i Śląska innowiercy, pomagający w sprawie intensywnego rozwoju rzemiosła. W czasach 1624–1698 działał tu zbór oraz szkoła kalwińska. W wieku 17 stworzona została we Włodawie samodzielna gmina żydowska. W 1648 r. miejscowość niemal całkowicie zrujnowały wojska kozacko-tatarskie Chmielnickiego, które pozabijali większość mieszkańców, w tym wszystkich tutejszych Żydów. Spalony został wówczas kościół, zbór kalwiński oraz włodawski zamek. W 1657 r. wioska została ponownie splądrowana i uszkodzona przez wojska szwedzkie. Po tych działaniach, królowie polscy dawali swoim mieszczanom — zarówno chrześcijanom, jak i Żydom dodatkowe przywileje, jednak nie mogło to zastopować postępującego zniszczenia miasta. W końcu XVII w. dobra włodawskie przejął Rafał Leszczyński ojciec późniejszego króla polskiego Stanisława. Będąc wielkim katolikiem, zlikwidował publiczny zbór i szkołę kalwińską. Po nim miasto przekazało w ręce Ludwika Konstantego Pocieja, który przyprowadził do Włodawy paulinów z klasztoru na Jasnej Górze i dał klasztor. Kolejnym właścicielem Włodawy został podskarbi litewski — Jerzy Fleming, zaś dzięki małżeństwu Adama Czartoryskiego z córką Jerzego — Izabelą — miasto znalazło się w rękach Familii.


Możliwość komentowania jest wyłączona.