Historia krynicy

Krynica (pod nazwą Krzenycze) istniała na mapie Polski już przed 1547 r., o czym zaświadcza przywilej nadania sołectwa w tej miejscowości dla Danka z Miastka (obecnie Tylicz). Intensywny rozwój miasta w okresie późniejszym wiąże sięz odkryciem w XVII w. leczniczych wartości źródeł mineralnych i ich wód.

Początkiem działalności uzdrowiskowej był wzniesiony w 1794 roku Mały Domek, który od roku 1804 posiadał pierwsze zakłady kąpielowe. W roku 1807 Krynica  została nazwana zdrojem kąpielowym i zaczął tu wkrótce ordynować pierwszy stały lekarz.

Wielkie czasy Krynicy Zdrój jako uzdrowisko rozpoczęła w 1856 roku. działalność Józefa Dietla – profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego uznanego za ojca polskiej balneologii. Od 1858 r. stosowano tu zabiegi borowinowe, a kontynuatorzy dzieła profesora Dietla przyczynili się do rozwoju uzdrowiska.

W tym okresie zostały wzniesione  takie obiekty uzdrowiskowe jak: Stare Łazienki Mineralne, Stare Łazienki Borowinowe, Dom Zdrojowy, drewniana Pijalnia Główna z traktem spacerowym (deptakiem), pensjonaty, wille oraz teatr modrzewiowy. Do rozwoju uzdrowiska przyczyniły się zapewne wybudowane w 1876 r. linie kolejowe do Muszyny, przedłużone w 1911 roku do Krynicy.

W końcu XIX w. Krynica była modnym miejscem spotkań wielu sławnych Polaków  W okresie dwudziestolecia międzywojennego przebywali tu również: L. Solski, H. Modrzejewska, W. Reymont, J. Tuwim, K.I.Gałczyński, Jan  Kiepura. Do jego pobytów w Krynicy nawiązują organizowane obecnie festiwale nazwane jego imieniem. W teatrze modrzewiowym, który spłonął  w 1943 r. występowali L. Solski i H. Modrzejewska.

Po I wojnie światowej uzdrowisko zajęły władze Polski Ludowej. Wyremontowano  wtedy część obiektów i wybudowano kolejne  między innymi „Nowe Łazienki Mineralne”, pensjonat „Lwigród”, „Nowy Dom Zdrojowy”. Wybudowano również  schronisko na Jaworzynie Krynickiej i kolejkę na Górę Parkową, stadion zimowy oraz tor saneczkowy. Krynica  Zdrój stała się centrum sportów zimowych, odbyły się tu m.in. Mistrzostwa Europy w saneczkarstwie i Mistrzostwa Świata w hokeju na lodzie.

W 1919 roku do Krynicy  na wczasy  leczenicze przybyło do Krynicy 10 tysięcy osób, a w 1938 liczba ta wynosiła około  40 tys. Kuracjuszy rocznie. Druga wojna światowa i okupacja przerwały rozwój uzdrowiska i miasta. Po II wojnie nastąpiła rozbudowa kurortu, powstały nowe ośrodki sanatoryjne – branżowe, zakład przyrodoleczniczy, pijalnia główna z salą koncertową, korty tenisowe, boiska. Krynica stała się największym kurortem w zespole Uzdrowisk Krynicko-Popradzkich i tak pozostaje do dziś.